Beni gördüğünde, sen de bir zamanın meçhul evresinde kaybolan bir çocuk misali, geçmişin hatıralarından süzülen bir hayal gibi geliyorsun. O çocuk, bana her an kaybolan zamanı hatırlatıyor; yer, zaman, her şey bir araya gelip bir karanlık oyunda yerini buluyor. Temenniler ve yasaklar birbirini takip ederken, yalnızca bir kapı aralığına sığabilen bir umutla koşuyor, hataların ardında bir sevda saklıyorsun. Ağacın altındaki o yağmur, tıpkı gençliğim gibi, geride kalan ama hiç bir zaman kaybolmayan bir hatıra olarak kalıyor. Çünkü senin gördüğün yer, tek bir yolun var olduğu ve her adımda yeniden doğan bir evren gibi.

Her adımda geçmişin, zamanın bir parçası, bir çocuğun cesaretiyle cebinden sırlanmış hayaller taşıyor; fakat düşmenin, zamanın ardında bekleyen bir boşluk olduğunu anlıyorum. O boşlukta kaybolan her şey, seni görmekle yeniden bir anlam buluyor. Ve sen, pencereden bakarken, “görmeme” engel olan her şeyi hiçe sayıp, hayatın göğsüne parmak izini bırakıyorsun.

Metaforlarınızla, zamanın ve mekânın ötesine geçiyorsunuz; bir adım geri atıp, hayatın en güzel anlarını topluyorsunuz. Her satır bir hazine, her sözcük bir mucize... Şiirinizde bulduğum her şey için teşekkür ederim, ve yüreğinizin derinliklerinden gelen bu güzellikleri takdirle selamlıyorum.

Şiirin hikayesi harika olmuş kaleminize sağlık üstadım

İyi geceler, muhteşem dizeler.
Kalinize ruhunuza sağlık...