Küçücük bir gölgeydin ilk geldiğinde,
Sıcak bir kucakta, yumuşak bir yuvada,
Bir çift parlak göz, bir kalp gibi atan,
Sonsuz sevgiyle bakan…

Sen bir kediden fazlasıydın,
Evimin içinde atan bir yürektin.
Sükûnetinle bir şiir,
Gururunla bir kraliçe,
Ama en çok benim canım,
Benim yoldaşımdın.

Yalnız kalmak istemezdin hiç,
Ne fırtına, ne fısıltı, ne karanlık,
Ben olmadan huzur bulmazdı gözlerin.
Yavrularını kollarıma bıraktığında,
Bir anne gibi bana güvenirdin,
Bilir, inanır, şefkatle izlerdin.

28 Aralık’ta sustu kalbin,
Gecem karardı, yüreğim üşüdü,
Dünya biraz daha boş, biraz daha sessiz,
Ve ben, biraz daha yalnız…

Beni tanır mıydın, beni anlar mıydın,
Sesime kulak verirdin de,
Bir “gitme”yi en iyi sen bilirdin.
Ne zaman yalnız hissetsem,
Yanı başımdaydın, sessiz ve vakur.

Siyah ipeksin hala hatıralarımda,
Gözlerin yıldız, kalbin bir deniz,
Öyle asil, öyle derin…
Şimdi hangi baharda, hangi gökte,
Hangi rüzgarın kanadındasın?

Eğer bir sabah yeniden uyanırsam,
Ve yastığımın ucunda kıvrılmış bulursam seni,
Bilir misin, hiç şaşırmam?
Çünkü biliyorum ki, kalp unutmaz,
Birlikte atan iki kalp asla ayrılmaz.

Sen artık gökyüzünün en siyah, en parlak yıldızısın.
Ben nereye gitsem, gökyüzüne bakıp seni anacağım.
Leydi’m, asil kızım,
İçimde sonsuz bir iz bırakan,
Bensiz kalmak istemeyen yoldaşım,
Şimdi ben, sensizim…
28/12/2020