Geceyle örtülmüş suskun bir bahar,
Karanlıkta usulca açar bir çiçek.
Bütün yıldızları avuçlarına toplamış gibi,
Bütün geceleri içine saklamış gibi,
Beyaz, narin, ama inatçı bir çiçek…

Rüzgâr ona fısıldar,
“Karanlık seni yutacak,” der,
Ama o bilmez geriye çekilmeyi,
Kırılmayı, solmayı, unutulmayı,
Güçlüdür, inatçıdır, direnir.

Bir gecede açar dağların rüzgârında,
Kimsesizliğe, soğuğa inat.
Gözleri yıldızlara bakar,
Karanlığa gülümser,
Ve her bahar, hiç yılmadan,
Yeniden doğar.

Öğret bana, ey çiçek,
Sessiz ama inatçı olmayı,
Karanlıkta ışık saklamayı,
Rüzgârın şarkısında kaybolup,
Yine de kendi şarkımı söylemeyi…

Senin gibi olmalıyım,
Eğilip bükülmeli,
Ama asla düşmemeliyim.
Zaman dallarımı kırsa da,
Köklerimi sıkı sıkı tutmalıyım.

Ve bir gece,
Tıpkı senin gibi,
Zifiri karanlıkta bile,
Işıl ışıl açmalıyım…
08/03/2024