Kalbini akıt gün ışığın nehrine
sesini duyur kendine dedikleri
bir gündeyim

Denizin kokusu martıların yokluğu
çok göze batmıyor
saniye farkı ile
herkes birbirinin yerine göz dikmek de


Üsküdar’dayım
hiç düşe kafa yormamış
Avuçlarının arasında
karanfil destesi satan kadınların
her biri oldum


Sevilmek miydi adamlığa
bilmem ama
uzakları bilip yakını hiç görmeme
çıkıp
bir kelam edemedim

Gemiler kıçını yaslamış yarım aklı dalgalara
sigarımın son yudumunda
külle düştüm yere

İstanbul yokluğuna değil
beni doğruna çok iş düştü
ölecek kadar seviyor
ve çamur bileklerime kadar yükselmişti



İlah ki! bir dokunuş
bir göz hakkı
vermemek için
kendi topuklarına işeyen kedi gibi kaçtım
kaçtım...

Jîyan
Siyahın ötekileştiği çok şey var
Sen beyaz çevrele beni,
kimse görmesin
Sevebilme ihtilali mi..?