Aradıkça batıyordu şehir
Hiç çırpınmadan...
Şahitsiz...

Bir marifetmiş gibi
eski cümleleri taşıyoruz
Genç insanların yaşlı fotoğraflarını
Mümkünmüş gibi hayattan firar
Birileri daha öldürmesin diye yaşıyor numarası yaparak
Adresimizi acılarımız tarif ediyor
Ve içimize sinmiş sonbahar
Tüm nikotini ve nikotin sarısıyla
Sinir hücrelerimize işlemiş
Yine de yaşamak müptezellik
Sarının tonlarıyla içimize boyanmış bir tablo
Ağlama be abim
Ağlamak boşluğa tutunmak
Yalanlamak kendini
Hatırına yaşamak bir şeylerin
Kendimiziz çoğu gerçekle aramızdaki duvar
Sayki kelimelerimizi bulamadık kimliğimiz hükümsüz
Say ki denizin üzerine yorgun sere serpe serilmiş bir gökyüzüyüz
Başarısız nice firar
Nice karavana yolculuk
Her şeyi yap ağlama
Ağlamak kırık aynalardan toplamak kendini
Ayrılıkların gölgesi uzuyor üzerimizde
Haklısın aslında da
Bırak deyince bırakılmıyor ki
Yaşamak müptezellik