. . _ _ / . . _ _ / . . _ _ / . . _

Feilâtün / feilâtün / feilâtün / feilün

Çileden kükrüyorum sancılı aslan gibiyim.
İşin aslıysa en ürkek dişi ceylan gibiyim.

Bâzı anlarda içim sığmaz olurken içime,
Şahlanır duygularım; sanki küheylan gibiyim.

Çoğalıp her gece gök kubbeyi sallar kederim.
Gizemim kalmadı artık ele âyân gibiyim.

Güneşin doğduğu yerler hep ışık olsa bile,
Düşlerin gölgeli şehrindeki meydan gibiyim.

İlkbahar gelse apansız; çiçek açmaz ki bana.
Küf kokan, en havasız bir kara zindan gibiyim.

Harcı efkârla karılmış dökülen kanlarımın.
Üstelik en karasından koyu katran gibiyim.

Nerde gam yüklü garip ağlasa yoldaş olurum.
Yaşlı gözlerdeki her damlaya müjgan gibiyim.

Bir avuç sevgiye günden güne hasret kalarak,
Neşesiz, gönlü buruk, sol yanı noksan gibiyim.

Yarının târifi bir bilmece zihnimde duran.
Perperîşân ve umuttan yana nâdân gibiyim.

Istırâbım çok ağır, ölmeden öldüm bir ömür.
Bu büyük sabrım için takdire şâyân gibiyim.

Sıradan sanmayın aslâ bu amansız ölümü.
Zâlimin verdiği; vur emrine kurban gibiyim.

Kurtuluş belli ki her canlıya Nûh’un gemisi.
Bense isyâna düşenden öte tûfan gibiyim.

Yalnızım belki de durgun görünen, gözden ırak.
Oysa sevdâya yol almış koca kervan gibiyim.

Çâresiz, derbederim kendimi bildim bileli.
Mutluluk sarhoşu âşıklara hayran gibiyim.

Geçmeyen bir sızı sînemdeki hicrân yarası.
Bilerek çıkmaza girdim diye pişman gibiyim.

Kavurur her yüzü bir anda sitemkâr bakışım,
İçi kızgınca yanan, en deli külhan gibiyim.

Her defâsında kahırdan hazırım patlamaya.
Sıralanmış yüce dağlardaki volkan gibiyim.

Usanıp taştığım an; belki de âlem üzülür.
Durmadan öfkelenen nefsime kalkan gibiyim.

Korkarım, kimseye pek mutlu havâdis veremem.
Kanayan bir kalemin yazdığı ferman gibiyim.

Sûretim gökkuşağından bile eşsiz görünür.
Dışı renklerle donanmış, içi vîrân gibiyim.

Çaldılar vaktimi, beyhûde kapıldım yalana.
Gülmeyen bahtıma gündüz gece düşman gibiyim.

Bir yanım gurbet iken, bir yanım özlemle dolu.
Eşi nâdir bulunan dengeli mîzân gibiyim.

Biriken kârı zamânsızca elinden giderek,
Hızla iflâsa düşen yaşlı bezirgân gibiyim.

Eskiden kıymeti varmış demek insan olanın.
Kilim olmuş; ayak altındaki kaftan gibiyim.

Kuruyan toprağa benzer, daha genç yaşta tenim.
Suya hasret yaşayan tâze gülistan gibiyim.

Müptelâ sanki beden gitgide her hastalığa.
Feleğin boynuna geçmiş çürük urgan gibiyim.

Kısa kaldım üşüyen nağmelerin her sesine.
Kaderin yüklüğe kaldırdığı yorgan gibiyim.

Ben miyim sâdece bilmem ki hayattan yorulan.
Köpüren dalgası dinmiş derin umman gibiyim.

Kapılırken dile düşmüş gönül azgın sulara,
Yönü birden şaşıran kaygılı kaptan gibiyim.

Her zamansız acıdan kalmadı rûhumda huzur.
Yolcunun küstüğü hengâmeli bir han gibiyim.

Bir öğüt öğretiyormuş kula bâzen çileyi.
Yüce dergâhlara yıllar yılı mihman gibiyim.

Unutulmam, üzerimden bir asır geçse yine.
Derdimin dostu olan dillere destan gibiyim.

Böyle ıslak anılar kaldı hayattan geriye.
Bu tükenmez çileden yer ile yeksan gibiyim.

_/’ İbrahim Halil MANTIOĞLU ’\_