DERMİSİN
Ellerinden tutup o gözlerine bakınca
Öyle bakma ben içten içe yandım dermisin
Zemzem olup şu gönül cennetine akınca
Aşk badesinden içip içip kandım dermisin

Şol ırmağın suyunu çevir aşkın dağına
Yedi kat arş aladan rahmet  damlar bağına 
Dört büyük melek aşkı fısıldar  kulağına
Kendini nahlistanda huri sandım dermisin

Nuru cemale bakın sanki parlayan güneş
Arama dünyada yok benzeri bulunmaz eş
Meleklere olmuşsun aynı batından kardeş
Ben gaflet uykusundan gör uyandım dermisin

Kainat güllerini derseydim senin için
Yalvarıp da gözyaşı dökseydim için için
Ayağına turabın olayım deme niçin
Sevgine aşkına her an inandım dermisin

Şu karanlık dünyamın nuru olurmusun sen
Ebedi yanımda kal desem kalırmısın sen
Ölsem mahşerde gelip beni bulurmusun sen
Duâ edip adını hergün andım dermisin

Yüreğine kuruldu şu gönlümün pazarı
Var idi bir zamanlar bu sevdanın yazarı
Ruhumda kazılı bir garip aşkın mezarı
Gayretlinin sözüne yar bağlandım dermisin

İZZET GAYRETLİ .
T.R 21 01 1999