1
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
162
Okunma
İnsan dediğin, bir toz zerresi,
Kozmik karanlıkta bir anlık nefesi.
Yıldızların arasında kaybolan bir iz,
Sonsuzluk denizinde bir damla su.
Bir ateşböceği misali yanıp söner,
Zamanın kollarında bir anlık gezer.
Ne kadar büyük görünse de dünyada,
Evrenin yanında bir hiç, bir nada.
Galaksiler döner, yıldızlar yanar,
Bizse bir rüyada uyuyup uyanırız ancak.
Kocaman sandığımız tüm dertlerimiz,
Bir kum tanesi kadar bile değil uzayda.
Yine de bu kısacık anın içinde,
Sevgiyi, umudu, hayali dileriz.
Belki de anlamı budur varoluşun,
Bir an yanıp sönmek, sonra kaybolmak.
Kozmik sonsuzlukta bir iz bırakmak,
Değil belki ama, yine de yaşamak.
Bir ateşböceği kadar küçük olsak da,
Minnak ışığımızla dokunmak karanlığa.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz