Ölümden sorulduğunda,
Güneş dürülüp çatladığında,
Ay halefi ile selefi arasında yitik...
Vakit bitik artık deryalarda, sahralarda...
Tüm arzular boşlukta mitik!
Kash komi kash komi...
Ağla dur anlamsız bu lirik...
O anda ne ses kalacak ne müzik.
Yalnız kulakları sağır eden bir sessizlik...

Ölümden sorulduğunda
Güneş dürülüp çatladığında,
Ayrı düşmüş nefisler bire toplandığında
Sınır çizgileri artık gerçeklikten silik
Rüzgara üflenmiş sandığın kemik...
Göreceksin o vakit
Nasıl da kapanmış bak kalbindeki delik...
Tekmil! Hazır olda yan yana.
Kimi köle kimi melik
Kimi dil bilmez kimi emzik...
Kimi dinsiz kimi laik
Kimi yalnız kendine nazik...
Kimi ezik...
Kimi pûr şenlik...

Ölümden sorulduğunda
Güneş dürülüp çatladığında
Boşluk ışık hızı çarpı sonsuz, anti-entropik
Nasıl da ters-yüz bak fizik, statik...
Değişmez dediğin gerçeklik.
Milyonlarca tarik hepsi aynı noktada
ân-ı yekte panik, yoktur artık eşlik.
Verilir ölüme pekiyi name-i tasdik...
Ölüm, ölüme uğurlandığında...
Nasıl desem olay örgüsü uzunca bir kozmik...
Kısacası bundan sonra
Kimi yapar bolca piknik.
Kimininse tek içeceği saf nitrik...

Selamlar ola.
Az da olsa...
Saf kalanlara.