Ben bu yüreği sana verdim,
Sana ait kıldım her atışını.
Sen ise bakmadın gözlerime,
Hep bir şey eksik kaldı, hep yarım.

Sana hitap eden her kelimem,
Sessiz bir çığlık oldu gecelerde.
Duymadın, bilmedin,
Ellerim boşluğuna uzandı sadece.

Ben seni sevmekten hiç yorulmadım,
Ama sen, beni anlamaktan kaçtın.
Kalbimdeki en güzel yer seninken,
Sen, o yeri darmadağın ettin.

Kaç kere anlatmak istedim seni,
Kaç kere gözlerinle konuşmak...
Ama sen bakmadın bana,
Bir duvar gibi dikildin aramızda.

Hangi söze dökebilirim içimdeki yangını?
Hangi harf yeter sana olan duygumu?
Ben seni her şeyden çok severken,
Sen yok saydın beni, kendimle bırakıp.

Oysa ben yalnızca seni istedim,
Başka hiçbir hayale dokunmadım.
Gecelerde yıldızları izlerken bile,
Hep seni düşündüm, hep sana aktım.

Sana anlatamadığım o sevda,
Şimdi içimde bir düğüm gibi.
Her nefeste biraz daha sıkıyor beni,
Ama sen bilmiyorsun, bilmiyorsun işte!

Ben ki sana ömrümü adayabilirdim,
Seninle bir geleceğe koşabilirdim.
Ama sen, başka bir yol seçtin,
Beni geride bıraktın sessizce.

Hâlâ seviyorum seni, biliyor musun?
Hâlâ içimde saklı o umut kırıntısı.
Ama sen, o umudu her gün biraz daha,
Kendi ellerinle yok ediyorsun.

Kaç kere düşledim seni karşımda,
Kaç kere gözlerinle ısınmayı.
Ama sen, o soğuk sessizlikle,
Beni hep üşüttün, hep yalnız bıraktın.

Yüreğimde koca bir yara bıraktın,
Ama ben hâlâ o yarayı seviyorum.
Çünkü o yara, senin adını taşıyor,
Ve ben senden vazgeçemiyorum.

Bir gün anlarsın belki,
Ne kadar derin sevdiğimi.
Ama o gün geldiğinde,
Bu yürek çoktan susmuş olacak.

Sana adadığım şiirler,
Rüzgârda savrulacak yaprak gibi.
Ve sen, bir köşede fark edeceksin,
Ama artık çok geç olacak, sevgilim.

Sana verdim ben her şeyimi,
Kendi ışığımı söndürüp sana sundum.
Ama sen bu sevdayı görmedin,
Beni hep karanlıkta bıraktın.

Sana son sözüm şu olsun:
Ben hep seni sevdim, seni bekledim.
Sen beni görmesen de,
Bu yürek yalnızca sana aitti.
RAMAZAN ACAR