Anlamlar birbirine karıştı
Sözlüğümde anlamını vurgulayan tek bir kelime yok
Sözcüklerim çoktan önemini yitirdi
Ne yüklemi belli ne öznesi…
Susma vakitlerinde susmayı unutur oldum
Kelimelerin hangisi beni anlatır derken
Bulunduğum durumu anlatacak kelime bulamaz oldum
Oturup taş olmayı bekledim
Sadece taş
İstanbul’u dinlemedim gözlerim kapalı
Gözlerimi kapatınca renkli balonlar, süslü tokalar
Uçup gitti hayallerimden…
Keşmekeşliği kaldı kucağımda İstanbul’un
Dün rüyamda güzel şeyler gördüm
Sarıldım onlara
Beni sevdiğim anlara götürdü yapbozumun parçalarının kaybolmadığı bir zamana
Artık sesiyle meydan okumuyor şarkılar oysa…
Bir yere ait hissetmiyor kendimi
Pembe bisikletimde hissettiğim kadar
Anne olmak nasıl bir şey diye düşlerken
Kanlar içinde kalacağın korkusuyla
Hiç doğurmamış olmayı ümit etmek…
Cesaretimi özlüyorum…
O yaparım dediğim anları
Kendimi uzaktan izliyorum çoktandır
Hala o saygılı yalnızlıkları…