TABİAT SENDE SAKLIGünün sırtında harman yüklüyken Yaz demlerini yaşıyordu dalda çiçek İnce bir başaktı dansıyla rüzgâr Güneşin avucunda kurudu kuruyacak Dere kenarlarında böğürtlen gözlerin Çiğnenmiş çimen yeşili dizginleri bir atın Dağlardan yollara türküler beslemiş, Ve bir ardıcın kökünde uzayan nehir Saçlarının kokusuyla vızıldayan arılar Taze gülücüklerle gökten öpücükler yoğurmuş Yaban kelebekleri kahkahalı uçuşlarıyla Kondukları her çiçeğin ismini alırlar Ve bereketli tarlaların bağrında her tohum Buğday sarısı yüzünü taşırlar şafaklara “Sana benzeyen tabiat ömrün ifadesidir Tabiat, kuruyan kalplerin vazgeçilmez Neşesidir” 12.11.2001 |