Ben bıraktığın gibi değilim artık
Ölüm icabı yaşıyorum alnım açık
Evim, odam, kalbim, kafam dağınık
Böylesi daha güzel, biz hiç toplanmadık
Ahh yalnızlık!
Neredesin çık gel artık...
Kalabalık içinde görünmez gibiyim
Geceleri iple çekiyorum
Ansızın gelip giriver koynuma diye
Fakat yoksun
Gelmedin...

Oysa ben istemeden gelmiştin
Bir keresinde
Hatırlıyor musun?
Güneş uykuya çekilince
Dalgalar hırçınlaşıyordu.
Kimsecikler görmesin diye
Hünerini geceye saklıyordu.
Oturup dinlerken kayanın çığlıklarını
Ay sinsice gülümsedi bana.
Deniz ayın ışığıyla dans etti sonra
Baktım sağıma soluma
Sen geldin yalnızlık yanıma...

Ne güzel kokun vardı öyle
Nefes alıp, vermek istemedim seni hissedince
Kapattım gözlerimi huzur çektim içime
Bunca zaman arzuladığım senmişsin meğerse
Usulca sokuldun içime
Fısıldadın kulağıma
Bak şu denize! Dedin
Deniz geceye saklar kendini
Dalgalarını o zaman özgür bırakır
Bir başka arzuyla çarpar dalga kayalara
Gündüzün gösterisi bitmiştir çünkü
Ay eşlik eder denizin coşmasına
Bu saatte yalnızlık içen gelir buraya.
Bundandır kayanın çığlığı
Hisset!...
O çığlık ki huzurun okşaması
Sanma ki canı yandığından
Gündüzün rolü bitmiştir artık
Özgürce çığlık çığlığa haykırmalı
Kimseler engel olmamalı...

Yorgun ruhuma ne iyi geldin yalnızlık
Her zerrem tutuldu her zerrene...
Kapım açık giriyorum yatağıma
Ey yalnızlık! Gel artık yamacıma
Sana ihtiyacım var anlasana...