YİNE MEVSİM SONBAHAR
İnsan ömrü de mevsimler gibidir.
YİNE MEVSİM SONBAHAR İhtiyarlıktan değil, keder büktü belimi Hicran rüzgarı esip kırdı her bir dalımı Dünya denen gurbette gam ile yaşıyorum Yine mevsim sonbahar; üşüyor, üşüyorum Beyhûde geçti ömür dünyevi telaşlarla Saçlarımı ağarttım nefsimle savaşlarla Hüznü ziynet eyledim boynumda taşıyorum Yine mevsim sonbahar; üşüyor, üşüyorum Toprak beni çağırır ömrümün bu son demi Hiç bir el kurutamaz gözlerimdeki nemi Sarı bir yaprak gibi yerlere düşüyorum Yine mevsim sonbahar; üşüyor, üşüyorum Canlanır gözlerimde anılar filim gibi Soldu bütün renklerim asırlık kilim gibi Yorgun adımlarımla ebede koşuyorum Yine mevsim sonbahar; üşüyor üşüyorum. Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ |