Unutuş
gitmiş miydiniz
yara bere bir de hırka ile hepimiz kanayan yanlarımız iğreti masumiyetimiz zaman kayması bir kırılma başka hayata iriden açıldı gözlerimiz her şey orada mümkünmüş gibiydi babam öldü hiç ağlamadım bedenimde ben olmayan biriyle uzanmak o derin uykuya babam öldü hiç ağlamadım biz en çok o unutkanlık kim kimdi o soğuk bakış tereddüt o rengini kaybetmiş sıcaklık eskimiş ne varsa düne zimmetli unutulmuş aç şu çekmeceyi orada yanılgılar ve sahipleri çocukluğumuz babam öldü hiç ağlamadım *** hissi kablel vuku olsun vukuattan önce histerik bir dünyaya açamam gözlerimi fırtına sonrası dağılmış anlar saatler günler ben hiç buralı değilim çayın demi kahvenin kokusu camların buğusu sensiz ve sessiz suyun renginde bir bulanma havanın ağır kokusu babam öldü hiç ağlamadım iyi bi şeyler olsun artık dedim korkusu olmayan bir şey her bir şey kadar büyük bir şey kaç kulaç mesafe inciten yokluk Iyi bir şey olsun açalım ellerimizi her birimiz bir inanma noktasında hayatımıza tutunuyoruz *** şiir yazdığımda ben yeni bir yıla daha giriyorum sokaklarda mahmuzlanmış bir sevinç yaralı dilimi buzdan kelimeler zorluyor musallat her düşünceden sıyrılıp bir şey söyleyeceğim bir küçük sır yaklaş ķendini sev koru onu herkes kendine kalıyor sonunda babam öldü hiç ağlamadım şimdi uzak bir İstanbul örtsün her şeyin üstünü |
Okuyorum fakat anlamıyorum
Şiir okadar güzel yazilmiski bana çok geçti.
Akıl olarak anlamak değil
Yürek olarak duygu yoğunluğunu hissettim
Çok saygı
kayıtlı tarafından 17.11.2024 20:48:15 zamanında düzenlenmiştir.