kapı
bomboş üstelik soğuk
oturmuş
bir film bekliyorum içimden geçip
başka içlerde sarmaşık
duruyorum burada

uzun soluklu bir konuşma olmayacak 
zamanı sayma
sabır erdemdir
sen, şiir işte, dedin
yanılıyorsun dedim,
şiir acıyı bağırmaktır
kırk yıl sustun
henüz doğmamıştım
sardunyalara baktın  konuştun
sesin kimseyi öpmedi.

hikâyelerini ardında bırakan his
bir ân’ın hayaliyle geçtim bütün zamanları
her şey yerini bulmuş gibi
herhangi bir kadın bir yerlerde adam
ümidi besledim
belki bir gün ıssızda avaz avaza
biliyorum
sonsuz bir uçurumda es’im ben
kendi kuyusunun taşlarına çarpa çarpa
insan insana benzediğinde
huzurla uykuya varılır son kez

nereye gidilir ki zaten sardunya
otobüs garında iki valiz
dik dik bakarken hayat bildiğin gibi değil
kaç kez ağlamak yok dendi de
sesin çıt demesin diye sustum.