bir gece vakti,
son ışıkları sönerken şehrin,
senin ışığın dolar içime.
sen nasılda bilirsin karanlığı aydınlığa çevirmeyi...

akordu bozulmuşken hayatın,
herkes başka telden çalarken,
senin müziği başlar bende,
sen nasılda bilirsin hayatı bir şarkıya çevirmeyi…

en umutsuz anımda,
üzerime gelirken tüm dünya,
senin şefkatin dolar içime ,
sen nasılda bilirsin kötülükleri iyiliğe çevirmeyi…

akşam olup hüzün çökünce bu şehre,
hele bir de evlinin evine, köylünün köyüne gitme vakti,
senin neşen başlar birden,
sen nasıl da bilirsin hayatı oyuna çevirmeyi…

tüm renkleri solmuşken bahçemin,
kokmaz olunca artık nergisler,
senin çiçeğin büyümeye başlar bende,
sen nasılda bilirsin hayatı gül bahçesine çevirmeyi…

tüm gücüyle canımı yakmaya başlayınca sensizlik,
sen ne güzelde sarar sarmalarsın beni,
İşte o zaman, yorgan istemem üzerime,
Aşk’ının ateşi ısıtır beni!