Uzun zamandır park halindeyim kendimde
Ne kadar loş ve ürperticiyim
Kelimelere bölüştürdüm birazımı kalanım sessizlikt
e boğulmuş ve bir kaç soru işareti oradan oraya koşuşturuyor
Liman göz dikmiş can evime ve şehir suç ortağı hiç bir şeye şahit olmayarak
Günahlar ruhuma yamanmış
Yoksa ruhummu günahlara
Bir avize sefilliğimi aşırı ele veriyor ve kabartmalar kirliliğimi.
Bu liman sofralara bölecek beni bir gün biliyorum
Yollara ve takvim yapraklarına ki zaman hep hayatin yalancı şahidi
Saçlarımı okşamalıyım ama ben sık sık
Yetim ve zavallı saçlarımı
Çocuğum daha bir atlasa dağılmak için
Gözbebeklerimdeki yıldızları yeni biktirdim
Annem kokuyor gözbebeklerim ve bir bahçe var hala ortalarında ve nefret ediyorlar şehrin pis kokulu nefesinden
Organize bir suç işleme isteği hiç bu kadar kabarmamıştı içimde
Ve kendimi organize karalama isteği
Liman rüzgarlarımı saklamaya başladığından beri
Dedim ya ben bir çocuğum ve okumalıydım tüm masallarımı rüzgarlar yolunu kaybetmeye başlamadan ve insanlar ıslıklarını unutmadan önce
Hiç bir şeyin bir el kadar insanı hayata bağlayamayacağını
Şimdi hangi tabloları çizsek boş ve hangi matemleri tutsak etsek nefeslerimize.