Beni bir savaşa götür sonra esarete
Bir çıkmaz sokağa ki kendimi bulayım
Bir şehre ki enkaz altında cesetlerim
Kollarım bacaklarım dışarı uzansın hayata özlemle
Ya da bizi sen öldürdün desinler bana
Yalansa söyle hadi
Neden cehennemin kapı kulplarında
Kelimelerin parmakları ve sinsi?
Kervanlara bölmüş çoktan zaman bizi
Sessizlik çağı emzirsin memelerinden
Ceset damlatıyor gözbebeklerime çağ dediğin
Sustuğunda düşünmeye başlar insan
Nietsche kadar güvenmiyorum kendime
Kafka kadar iğrenç ve kendi halimdeyim
Hani hayatın kirli ellerini sıktığımızdan beri
Kendimizi vaatlerle kutsal takas
Peşinden koştuğumuz imtiyaz
Üç beş soruyla damgalıyız ki cevapları yangın
Cevapları gözbebeklerimize kıyım
Parçalanmış yüzümü toplayabilsem yerden kendimi tanıyabileceğim
Belki de tamamen bir yabancıya dönüşeceğim
Kant bulmuş mutluluğun yolunu ondan saklanarak
Bağımlılık yapıyor çünkü
Ve ufuk gibi kaçak
Çoğu yanımız gibi serap
Cennetin hayata iz düşümü
Bu kadar düşebilmiş en fazla
Bir kaç ışık oyunu işimize gelen bir kaç ses
Bir kitapta yaşamıştım mutluluğu
Çok oldu kitabı da unuttum mutluluğu da