Bir avuç toprak sinesine basmadı matemi,
Öldürüp yaşatanın adına,
Sevmek dediler.
*
Her zaman insanın başına gelen bir duygu değil ki sevmek. Gönülden sevmek... Geldi mi başa, insanın fabrika ayarlarına acayip şeyler oluyor. Denge bozuluyor. Gelgitleri oluyor. Bir tarafta kaybetme duygusu, bir tarafta hiç yaşanmamış olarak kabul ediş duygusu. En çok da derin acılar içinde oluyor insan. Yaşanmışlıkları hiç yaşanmamış olarak kabul etmek, olsa olsa insanın kendisini kandırması olur.

Bazen de düşünüyorum, gönülden sevmişse kalp, bazı ayrılıklarda veya imkansızlıklarda acı da çeker duruma göre. Asıl mesele acı çekmemesidir bence. Çünkü bizlerin robotlardan farkı duygularımızdır. Biberi acı biliriz, şekeri tatlı. İnsan hiç bilmediği bir duyguyu yaşayamaz ki. O duyguyu yaşatan kalptir. En çok da kalp acı çeker. Mısralarda gel gitler vardı. Seven bir kalbin feryatları vardı. Gitmekle kalmak arasında çok ince bir çizgi vardı. Kalp, kalmayı tercih etmiş. Acı verse de.

Hüzünler mısralarda kalsın.