Kırk yaşına erince ol Muhammed ül emin
Çok düşünceliydi beşeriyeti aydınlatacak gün
Hiç sevmezdi putları pekde ederdi nefret
Nasıl tapıyordu insanlar ,bunlara hayret

Şuursuz insanları düşündü hayli zaman
Düşündükçe yüreği sızlıyordu durmadan
Mutsuz, endişeli ,bir türlü rahat edemiyordu
Sefihlerden ayrılıp çöllere, vadilere iniyordu

Tek başına geziyor, içini döküyor dağ taşa
Onlarla konuşuyor hep onlarla başbaşa
Ruhu daralıyordu şirk ehlini gördükçe
Bu nasıl iman yâ Rab şaşırmışlardı iyice

Bu hal böyle gitmez ne olacak ey hâk
Sabilerin feryadı katına yükseliyor fersah fersak
Çığlıkları duyuyorsun ne olacak bu durum
Bunaldım artık sıkıyor beni ,evim, ocağım yurdum

Günlerden Kadir gecesi, Cebeli nurdaki mağrayı hirada
Çevrede nur, kalbinde korku hâli belirmişti orada
Bedenini sıkan bir güç ,oku diyordu ona
Ben okuma bilmem ne okuyayım sana

Aynı soru karşılıklı üç defa tekerrür etti
Cebrail:oku yaratan Rabbinin adıyla haydi
Okudu cihan güneşi haktan inen o nuru
Anlamıştı Mevlanın, o müthiş buyruğunu

Oku emrine muhatap olmak öyle ağırdı ki
Bu hitap karşısında, ürperdi ,titredi korkmuştu sanki

Bu haleti ruhyeyle döndü, ol Nebi hânei seadetine
Uzanıp dinlendi , biraz geldi kendine

Kalkınca yaşadıklarını anlattı, Haticetül kübraya
Terettütsüz inandı hâtemül enbiyaya
Böylelikle başladı davayı mukaddesât
Çabuk zevâle uğradı, hubel ,uzza ,lât menât

Fermanı ilâhiydi bu, bâtıl sona erecek
Dünya durdukça, asla ! bu dava bitmeyecek .