Çavên min ên keskTek başına yürüyeceğim Bir yol gibisin İç sesim kalabalık her zamankinde daha çok Gitmek unutmaya yakın Ve rüzgârım esmer toprağa kapaklanır Göğün göğsü sızlar içinde Her seven kadın gibi Bir umut araklamak için Gelmiş idim; Aslında kalbinin kapısına Ve sessizliğin alışkanlık yaptığı Şu kulaklarıma inanmak Tek bildiği şeydi Gözlerimde Dudak kuraklığıma alakasız bir nehir akar Çektiği çilenin Korkularım öte ki yüzü Bu yüzden daha kara Dilimin susa tutulduğu bu şehir kadar Yani şu kalemin kâğıdın İki eli yakamda Ve neden dürüstlüğü baştan seçmeyip sona bıraktın derler adama Tek parçalanış dilde olduğunu bile bile Etkisi geçmiş rüzgarın, Gazelle çaresizliği gibiyim Maviyi yasaklı kılıp gözlerime Bir yeşil göz hikâyesi başlattığımın Yıl dönümü bu gün Hürmetle öpüyorum O yeşil gözlerinden senin… |