KANDAN ELBİSELER GİYDİMŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Bu şiir, kayıp ve özlemle dolu bir ruhun derinliklerinden fışkıran, yoğun duygularla bezeli bir eser gibi duruyor. Şair, sevdiği kişinin varlığının her şeyi, hatta ölümü bile güzelleştirdiğini anlatıyor. Bu kişi, şairin karanlık anlarında bir ışık, soğuk ölümün yüzünde bir sıcaklık olmuş. İstanbul’un kanlı sokakları, şairin bu derin duygularının tanığı olmuş. Şair, sevdiği kişiye olan hislerini her köşeye, her anına işlemiş; öyle ki, kendi varlığını unutmuş, sadece sevdiği kişi kalmış. Ancak şair, bu yoğun duygularını sevdiğine bir türlü ifade edememiş ve merak ediyor: Sevdiği kişi, bu derin bağlılıktan, bu sessiz çığlıklardan haberdar mı? Şiir, aşkın ve özlemin en karanlık ve en parlak anlarını, en derin acıları ve en büyük mutluluklarıyla resmediyor. Şairin kelimeleri, okuyucunun kalbine dokunarak, onları da bu duygusal yolculuğa çıkarıyor.
..
Kendinden bir şeyler kattın, her şeyde sen vardın, ölüm bile güzelleşti ellerinin dokunuşuyla. Avuçlarının içiyle aydınlattın, karanlık ne demekmiş, o an anladım. Ölümün soğuk yüzü değilmiş mesele, yer değiştiren ben değil, farklılaşan sendin, sendin bana gelen aynalarla, sendin her gölgede beliren, artık ölebilirdim, zaten her şeyin sonuna geldim. Bütün İstanbul şahidim, şahidim bu kanlı sokaklar, ben kandan elbiseler giydim, geceler boyu susan rüzgarın tenimde bıraktığı iz, belki de senin eserindi. Sana söyleyemedim, bundan senin haberin var mı? Adım adım her köşeye seni işledim, kendimi unuttum, kendimden sıyrıldım, ölümü bile unuttum, ama hep sen vardın, herkes biliyordu, bir tek sen, bundan senin haberin var mı? *AHMET NEJAT-HÜZÜN GEMİSİ* |
Yüreğinize kaleminize sağlık sevgili dost
Selamlar saygılar