Bu şiir, derin bir içsel çatışmanın ve duygusal karmaşanın ifadesi olarak karşımıza çıkıyor. "Sessizliğin ardında bir fırtına kopar" dizesiyle başlayan bu şiir, dışarıya yansımayan, ancak iç dünyada sürekli olarak var olan bir kaosun resmini çiziyor. Şair, gözyaşlarıyla taşınan anılarla dolu bir dünyada yaşıyor, her damla bir geçmişe, bir acıya bağlı. Bu damlalar, kalpte açılan yaraları temsil ediyor ve geçmişin ağırlığını taşıyan, unutulmuş bir melodi gibi yankılanan bir içsel fırtınaya dönüşüyor.

Bu fırtına, dışarıdan bakıldığında sessiz, sakin görünen bir kişinin içinde yaşanan büyük bir kargaşa olarak tanımlanıyor. "Kimse bilmez, kimse anlamaz" dizesi, bu içsel çalkantının ne kadar kişisel ve dışarıdan algılanması zor olduğunu vurguluyor. Sessizlik ve fırtına arasındaki zıtlık, şairin iç dünyasında yaşadığı çatışmayı güçlü bir şekilde ifade ediyor.

Her sabah yeniden başlayan savaş, şairin iç huzur arayışı ile kaos arasında sıkışıp kaldığını gösteriyor. Bu, insanın içsel dengesini bulma mücadelesini ve duygusal dalgalanmaların yarattığı belirsizlik hissini yansıtıyor. Şair, bu çalkantılar arasında sessizce yaşamaya devam ediyor, fırtınasını dışarı yansıtmadan içinde taşıyor.

Genel olarak, bu şiir, insanın iç dünyasında saklı kalan acılar, anılar ve duygusal çatışmalar üzerine derin bir meditasyon sunuyor. Şairin ustalıkla kullandığı imgeler, okuyucuyu bu içsel fırtınanın tam ortasına çekiyor ve onun sessizce sürdürülen bu yoğun mücadeleyi anlamaya davet ediyor.

Sessizliğin ardında bir fırtına kopar,
Gözlerimde, hiç dinmeyen bir yağmur,
Her damla bir anıyı taşır,
Her anı bir yarayı açar,
Derinlerde bir yerde,
Kimseye söyleyemediğim sözler büyür.


Zamanın akışında kaybolmuş,
Unutulmuş bir melodi gibi,
Kalbimde yankılanır eski bir şarkı,
Bütün hüzünleriyle yeniden,
Ve ben,
Her notada bir kez daha savrulurum.


Bir fırtına var içimde,
Dışarıya yansımayan,
Sessizliğin perdesi ardında saklı,
Kimse bilmez, kimse anlamaz,
Bu kadar sessizken nasıl bu kadar gürültülü,
Bu kadar dinginken nasıl bu kadar çalkantılı.


Her sabah, yeni bir savaş başlar,
Kendi içimde,
Bir yanı huzuru arar,
Diğeri kaosun peşinde,
Ve ben,
İkisi arasında sıkışmış,
Sessizce fırtınamla yaşarım.

Sessizce taşırım fırtınamı,
Dışarıya yansıtmadan,
Kendi içimde kaybolurum.

umutvar ahmet nejat