Dürüstlük,
Kalbin derininde saklı bir cevher,
Kimi bilir değerini?
Kimi ona kör,
Kimi olur nankör,
Kimi sinsi, kimi hain,
Kimi de yalandan yana bonkör.
Ancak kim ne olursa olsun,
Kaybetmez asla değer.
Yatar iyi insanın özünde,
Anlaşılır her bir sözünde,
Kumaşında, mayasında, gözünde,
Görmek için göz gerekir,
Ve sezmek için yürek
Hakkı her daim hak edene vermek gerek.

Sinsilik yolunu seçer,
Ve kazandım sanır sinsi ile hain,
Oysa zafer sandığı şey çölde seraptır âyin.
Bir bakarsın rüzgâr diner,
Maskeler düşer ansızın,
Hüznün gölgesi çöker,
Yalanda gönül kalsın.

Zafer,
Sahte sevdâda
Ve ihanette yoktur asla.
Kalp kalbe değmezse,
Ne faydası var insana ya da dosta?
Gün gelir,
Sonsuz vakitlerde gerçek çıkar,
Dürüst her daim elif gibi dimdik,
Ne eğilir ne bükülür,
Ne de yerlerde sürünür,
Bilmez asla hinlik.
Gönüllerde yer bulur,
Baş üstünde ağırlanır
Yoktur böylesi bir dirlik.

Ne çıkar yalan dolu sahte zaferlerden peki?
Gönüller boş kalır,
Her adımda kaybolur huzur ve güveni.
Bir ömür insana yük olur kararmış vicdanı,
Hain olanın dünyası,
Zindan olur akşamı ve sabahı.

Dürüst insan kazanır her daim,
Gözyaşı düşse bile,
Her doğruluk bir zaferdir,
Ruhunu bağlar tertemiz bir dile.
Bir altındır ki o yüce dağların zirvesinde,
Değeri paha biçilmez,
Sonsuz bir hazine.

Ey gönlüm,
Sen doğruluğa sarıl,
Ne kork yalandan,
Ne aldan acıdan,
Ne de dürüstlükten ayrıl.
En kıymetli hazinedir dürüstlük,
Yıkılmaz ulu bir dağ gibi,
Hainlerin gölgelerde kaybolur
Hainlerin ağzında yalanların gemi.

Elbet gün gelir,
Herkes öder yaptığının hesabını,
Dürüst olanlar aydınlık bulur
Hayat yolunun sabahını.
Düşmesin hiç umutlar,
Aldanmasın gözler,
Dürüstlük en yüce taçtır,
Her insan bu erdemin sıcaklığına muhtaçtır.