kimse üstüne almasın
ağladıysam bulutlar için ağladım
siyah beyaz resimlerin kasveti hep üzerimdeydi
biliyordum yalan dünyanın renklerindeki
o ışıltılı aldatıcılığı

içimin cidarlarını üşütürdü hep
terkedilmiş pencerelerin karanlığına sinmiş
o fısıltıları duymak istemezdim

öyle içli
öyle sızılıydı ki uzaklar derinlikler gibi

leylek yuvaları
sönmüş ocakların karla yıkanmış
bacalarında hâlâ eskinin izini kirini isini taşırdı
sıvası dökük duvarlarda yalnızlığın o itici kokusu
yaşamın eğretiliğinin mührünü vururdu
suratıma suratıma

bağlanmak
zor bir kelimeydi hep zihnime ve ruhuma
hiçbir yere hiçbir şeye
ait değildim


ne evim ne arabam
ne bağım ne bahçem ne yurdum ne aşığım
hiçbir şeyin hiçbir şeyciğiydim işte
anlayın


tek başına
sönmüş bir volkanın ağzında uykulu göl gibi otururdum
sadece ayın ve güneşin rüzgârların sahiplendiği
mat durgunluğu bilirsiniz
işte o bendim
-ben

etrafı dağlarla örülü yolu geçidi olmayan
gizli bir kapının ardında sabah akşam oturup
neden sorularını durmadan tekrarlayan
bir ahmak gibi ölümü
gözleyen bendim işte
-ben

kimseler anlayamaz
kirpiğimin altındaki uçurumun derinliğini
eğer ki kazara düşselerdi bilin ki ebedi çıkamazlardı
içimdeki sonsuz sığınakların içinde dar koridorların
loş aydınlığında ölü güveler gibi duvarlarıma
yapışıp yapışıp öylece
fosilleşirlerdi

işte her gün
öle öle yaşamanın alfabesini yazan benim
cesaretiniz varsa sorgulamayın
deneyin derim

noldu yemezler değil mi
öyleyse yalancı bıkkın bir illüzyonun içinde
sabah akşam boğuşup boğuşup durun
birbirinizle

kimsenin
aklı yetmez
yaşam bulmacasının esrarlı sırrına
sizce ben bu deneyimleri bilerek mi seçtim
bir düşünün bakalım




...............







ayşe uçar
03092024
13:17