sus...susarım içimde bir yangın son sözü söylenmemiş göçebe kuş sürüleri dağların nefesinde yarası yüzünde her mevsim ben kendime yetim kaldım gözlerime devrilen dünlerimde yol boyu yorgunluğum git diyor bir yanım ertelenmiş baharlara neredeyse içime yerleştirdiğin adın kanıyor koynumda avuttuğum acılarla durulmuyor sensizlik bir susup bir ağlıyor yalnızlığım ve ben bıraktığın yerdeyiz an’sız zaman ağlarken başucunda şimdi sende sus... ekim-2008 |