HİÇLİK FIRTINASIGecenin ortasında kendime baktım. Bir ayna, kırılmakla yorgun. Çatlaklar arasından sızan bir gölgeydim sadece. Yüzüm yoktu, sesim ise bir yankıdan ibaretti, ayaklarım ise, toprağı olmayan bir yoldaydı. Yabancıyım bu şehre. Her dokunuşta biraz daha dağılıyorum. Parçalarım rüzgara karışıyor, bir hiçlik fırtınasında. Beni tutan ne? Sahi, bu ip kimin ellerinde? Kendi ellerimle mi attım bu düğümleri? Yaşam belki de öğretilmiş bir masaldı. Rüyalarımda tekrar ettiğim yalanlardan biri. Göğsümde büyüyen bir isyan sessizce uyuyor sabahın soğuk yatağında. Boşluğa baktım, boşluk bana baktı. İkimiz de birbirimize anlam yüklemeye çalıştık. Ama sözcükler çoktan unuttuğumuz bir dildeydi. Belki de hiç yoktuk. |