SÜRGÜNBir yanlızlık ağacı diktim gönül bahçeme Gözyaşımla suladım, hüzün açtı dalları Hal dilim tercümandır ammâ küskün lehçeme Kimse bilmez içimde kopan fırtınaları... Bir kuş gibi yüreğim, kanatları kırılmış Uçup giden canların ardından baka kalan Dünyaya mahkûm eden ayaklara darılmış Kimbilir belki çıkar, dönüp gönlümü alan. Hüsran yüklü bir gemi demir attı gönlüme Unutmuş rotasını, indirmiş yelkenleri Zaman bir pusuladır, yön belirler ömrüme Vurur ecel rüzgarı bitirir sürgünleri... Nûriye Akyol |
nice şiirlere
saygılar