bir yaraya
inatla
tuz sürmekle başladı her şey

hep en kötü yanından tuttun
ben kavgasında aşk’ı
acılarının parmak izlerini
ruh haritalandırma tekniği ile çizdin
bu şehrin kanayan bedenine

işte ben o şehirde doğdum
soğuk adının ardından koşarken
öldüğüm yeri unuttum

ben kaçtıkça ikileminden
yanlış adreslerde sigara molası verdin
o gece yarısı bıçaklarken gidişini
ve kırdıklarını bir başka kırıkla toplarken
kötü bir itiraftım kendime

ne senle
ne de sensiz
kabuk bağlanmıyor bedenime

sınırlarım böyle yitirmişken aklını
çıkmaz bir hayalin
yamacına kıvrılıyorum
adım başı seyirlik hayatlar
karşılıyor cinnetimi
sırf ihtimal diye sarılıyorum cennetine
o cennetin köstebeğiyim işte
kemiriyorum yalnızlığını
ve korkularımı

kalbini bende sınayan melek
sen sokağından
ben sokağına geçerken
yıktığın duvarlar
sana ne anlatıyor

bir düşü anlatmanın
çok hali vardı gözlerinde
hangi kelime gözyaşını gösterse
umut saklardı hüznü
tutamadığın her söze
isyan ettiğim kadar ezildim
ama yine de sevilmedim
hiç olmazsa sevebildim

ben
ruhunu intihar mektuplarına iliştiren adam
sen
mektupların iade-i itibarını kaybetmiş kadın

şimdi neden bende bu ahh
ve neden hep sen günah