SOBE
Semaya uzanmak
Sonsuz olmak istedim Kara bir sis Perdesiydi insanlık Yenik düştü gözlerim Yüreğim bir rüzgâra Takılıp gitti ardı sıra Uçurtmamın kuyruğunda Aklımın kıvrımları Bir kuyudaydı Umut (O, çıkıp gitti) Çok uğraştım, didindim Çıkamadım yukarı Elimden tutan o el Sıyırıp aldı beni Bedenim Uçurumlarda Daha Yeni Başlamıştım oynamaya Hayat bana: “Sobe” dedi. 08 Eylül 2008/ İZMİR |