Ah SevgiliŞiirin hikayesini görmek için tıklayın An/Nemdi
Gittiğinden sonra annem, kurumayan her an nemdir gözlerimde… Anladım ki en büyük aşk AnNemdir… Anneme şiir yazacak kadar şairliği henüz toplayamıyorum yüreğimde;(( Ve bu şiir türedi… -Menbaından sızan gönle şükranım!- Sokuldum gecenin siyah tenine Sarıldım ürküttü sensizliğinle Bir sığınaktı aradığım yokluklarda Bir kucaktı aradığım leyl’in ayaz bağrında! Daralan sadrımda dolaşırken hicranım Kanayan yaralarıma dualar sardım Teselli istedim Rahman Rabbimden İnan/a/madım bittiğine İnanmadım gittiğine! . . . -Açılırken sensizliğe gözlerim Dikiş tutmaz mühürlenmiş sözlerim- . . . Ah sevgili! Düşen gecenin ertesinden Yine yaşlar topladım avuçlarımla Sızdı parmaklarımdan sensizlik Aktı yol bulup topraklarına Ah! -semazen- aklım darmadağın yokluğunda Bir elim sarılırken imâna Bir elim dilenir Rahman’a Kısık bir sesim artık duymaz yüreğin Kalksaydı perde aramızdan bilmem ki Bana neler söyleyecektin? . . . -Tutuşur dalımda titreyen yaprak Doyacağı son yer bir damla toprak- . . . Ah sevgili Kımıldadı yine dalından bir yaprak Kapıldı rüzgârına Düşündüm öksüz kalan ağacı Üzüldüm çıplaklığına Belki yanacak! Belki bir masalda yaşayacak Yazılır mıyız sayfalarında; Sırlar mı bizi? Satırlarında… . . . -Aruz’dur bedenden ayrılmak ruha İsyan edemem dolmuş zamana- . . . Ey sevgili! Gözlerim kapanırsa acınla Senden başka bir ışık Düşmesin membaıma En acı/yan/ım sen ol En hasret sen kok Ben senin gidişinle de Gelişinle de yandım ilk gün gibi Halâ körüğüm atışlarım Beni ilk gördüğün yerde Donuk bir resim gibiyim Sızlıyor renksiz/ce bakışlarım… |