Alışamamış Şiiryalnızlığımız yorulmuş ve kalbimize dem dem oturmuştu günü güne verirken dünya dönüyordu karanlığın uzayında onca kalabalıktaki bizler ve bizdeki yalnızlar alışmışlardı toprağı eriterek yol alıyorduk anca sanki ölüme atmıştık kanca çektiğimiz havayı kirleterek tekraren gökyüzüne satıyorduk şu güneş hani kızıl hani erimiş kan bize bakmaktan utanmıştı ve aydınlık diye bize fırlattı gamayı alfayı ve cin ötesi kızılını yalnızlığa dost olsun diye kanser hücreleri büyüttük sayesinde birsürü virüsü ve mikrobun cümlesini anamız babamız böyle bildik devletler kurmuştuk dile kolay kaç milyon insan kaç yüz ülke ve tanrılar yarattık herbirisine tek olsa bile hepsi yalnızlığımıza köle okyanusun denizi gölün nehri ormanın ağacı kanın canı yalnızlığın diğer adıydı bunlarla mücadele ederken yani yaşam budur derken aile olduk anne baba tek kalmaktan korkup çocuk doğurduk güya ve bu çocuk sen ben olup yalnızlıktan pekala korkup böyle yazdı ne ala ne ala ha ha ha alışamadım hala anla beni arkadaş anla |
tebrikler