Ben o yaşlı mavi kelebek ,büyük annenin ruhu

ŞİRVAN

Özür dilerim Şirvan
Tez göç ettim aranızdan
çekildi canım kahrımdan öldüm
Bende isterdim yoksa az yaşayıp
Çokça mutlu olmayı.

Sen küçücük bir çocuktun Şirvan ,
Hep böyle muzur ve çokça mahcuptun
Bir yanın göçebe bir dağ gibi karlı /
Sislerin hüzün kokardı hiç konuşmazdın
Bir yanın deli atlar gibi
hesapsızca  özgürlüğe koşardı.
Sen encok koşmayı ve konuşmayı severdin
&
Bu yüzden hep susar ve hiç koşmazdın Şirvan
Ben seni babasız büyüttüm .
Babanı Uludere’de kaçak denilen
On paralık ekmek davasında
Bedavaya vurdular .
Babanı vurdular ben öldüm .
anan beş çocukla dul kaldı 
yeryarıldı içine düştük .
kuraklıktan bağları kanla suladık
Bostanlar çiçek acamadılar utancından
Kıtlık oldu,
Ve sen hiç aglamadın Şirvan
bir türlü ögretemediler sana aglamayı .
Kardeşlerin
Yetimlikten hiç büyüyemediler Şirvan
Damsız evimizin kulpsuz kapısı gibi
boynunu büktüler hep .
Sen küçücüktün Şirvan ,
beş kardeşin en büyüğü
Küçücük abi babaydın.
Ben hastaydım Şirvan ,annen naçar .
Sen biçare ve sonra bir hışımla eve koşup
Tahta sedirin altındaki kutudan silahını çıkardın
Bir kalem ,babandan kalan eski bir defter
O gün bu gün yazıyorsun Şirvan
Annene paltolar, yün çorap ,kızlara toka ,tülbent eşarp , kuru ekmek yazıyorsun
oglanlara pantolon gömlek ,oyuncak
Mutluluktan salıncak yazıyorsun.
Banim romatizmalarım azardı en çok
Sen güneş yazardın, kum yazar
Levhaya asardın
Köyün kızlarına güllü fistan yazardın.
Eskiden ne güzeldi bu bağlar
kuyular billur suyla dolardı
Ahhh Şirvan defterinin yaprakları solmuş
Ben gideli buralara olanlar olmuş

Üzgünüm Şirvan/ hoşçakal.

Uludere katliamında ölenlerin anısına itafen.