Bir arkadaşım vardı,
kendisi iki yaşındayken
babası vefat etmiş.
Baba, mevzusu her açıldığında
rengi sararır,
birden gözleri yaşarırdı.
Keşke yaşasaydı, dedi.
Kim bilir nasıl severdi beni...
Okuluma gelip derslerimi sorardı.
Üniversiteye başlarken
beni elleriyle
yurda teslim ederdi.
Askerden terhis olunca
heyecanla yolumu bekler,
boynuma sarılırdı.
Ben onun kokusunu içime çekerdim
o da benim kokumu...
Yüzüme baktı,
bu dünyada
hasretini çektiğim tek kelime
neydi biliyor musun?
Neydi, dedim.

Bir kerecik "oğlum" deseydi.

O kadar duymak isterdim ki bu sözü,
içimde hep bir ukdedir.
Eminim,
düğünümde mutlaka yanımda olurdu.
Keşke şimdi hayatta olsaydı da
kızımı kucağına alıp öpseydi.
O kadar içten anlattı ki,
onu imrenerek dinledim.
Bana dönerek
şimdi sen anlat babanı, dedi

Ona baktım ve başımı öne eğdim.
Ve dedim ki, keşke benim babam da
ben iki yaşındayken ölseydi.

Erfani Şair