CANAN’IMA

Senden başka bir güneş,
Açtırmadı gülümü...
Senden başka bir ateş,
Yakmadı şu gönlümü....
Aşkına adamıştım,
Bütün ömrümü...
Nerde şimdi kalbimi çalan,
O delici bakışlar?
Nerede saklı beni benden çalan o incecik nakışlar?
Nerde kaldı, o kınalı yağışlar, nerede?
Geride kalan sadece o derin yıkılışlar...

Artık mazide çınlıyor gülüşlerimiz...
Sabahlara kadar ötüşlerimiz...
Sorgusuz sualsiz sevişlerimiz...
Nerde kaldı, o mutluluk dolu şarkılar, Nerede?
Gözümden asla gitmeyecek, o sevgiyle akışın.
Sevinçli bir neşeyle haykırışın,
Mutluluğa koşup, kanat çırpınışın.
Nerde kaldı o şelale coşkular, Nerede?
Geride kalan sadece o derin yakışlar, yıkılışlar...

Hava kadar, su kadar ,
toprak kadar elzemdin.
Çiçek kadar, ağaç kadar, kuşlar kadar güzeldin.
Ova kadar, orman kadar verimli.
Sen ne güzel, sen ne muhteşem ,melek gibi bir şeydin...

Sen hayatımı başlatan tan!
Sen kanıma karışan can!
Sen içimde kanayan Canan!
Sen sona ermemiş bir roman!
Hayatımı donduran nehir gibisin...

Sema da yıldızlara hep sen diye bakarım.
Bahçedeki gülleri hep sen diye koklarım.
Işık hüzmelerini toplar, hep sen diye sararım.
Sen sona ermemiş bir roman.
Hayatımı solduran güneş gibisin...
Nuray Öngeç