KASIM AKŞAMINDA
KASIM AKŞAMINDA
İçimde yalnızlığın sessizliği Elimdeyse bir fincan kahve Bir yudum yalnızlık Bir yudum kahve içiyorum Zihnimde solmuş, yıpranmış hatıralar Nasıl geçecek yıllar Sorar merak ederdim Öyle hızlı geçti ki Coşan sular gibi aktılar Bana hiç ama hiç sormadılar Şimdilerde geçmişten kalan Sadece birkaç dost eli var Onlar da sisler arasından El sallıyorlar Bu kasım akşamında Gurupta büyük bir hüzün var Ağaçlar elemli Yapraklar bitap Belli ki onlar da benim gibi Yorgun ve yoksunlar Güneş bütün görkemiyle veda ederken Üşüdü kalbim titredi elim Yarın şafak sökecek mi gözlerime Güneş doğacak mı üzerime Yalnızlık düğüm düğüm olacak mı Yüreğimde Güz mevsimi saracak mı Yine beni hüznüyle NURAY ÖNGEÇ |