Akşam üstü gün batarken,
Bir yalnızlık meltemi,
Eser inceden inceye,
Anılar kuytu’ya çeker,
Başlardılar işkence’ye,
Göz gözü görmez olurdu,
Ay mı doğar’dı geceye
Yakamozlar’mı kalırdı,
Sen, olmasaydın.

Küser, düşmezdi yağmurlar,
Çatlamış topraklara,
Yağmazdı lapa lapa kar,
Sararmış yapraklara,
Ardından gelmezdi bahar,
Gücenip cemrelere,
Çiçekler’mi açardı,
Sen, olmasaydın.

Seni anlatmayan sözler,
Hepsi boş laf, lakırdı,
Olmasaydı gül cemalin
Şiir’mi yazılırdı,
O bembeyaz sayfalar
Kalemden utanırdı,
Aç kalır’dı Şairler,
Sen, olmasaydın.

Umrumda değildi hayat,
Sevinmez, üzülmezdim,
Neşesi yoktu yaşamın,
Hep somurtur, gülmezdim,
Senden önce kimseyi sevemezdim, sevmezdim,
Aşk nedir bilemezdim,
Sen, olmasaydın.

Herkes tozpembe yaşar,
Ben kıskanırdım,
Bir çift renkli göz görsem,
Bakamam utanırdım,
Gökkuşağı çıkınca, gök yanıyor
Sanırdım,
Siyah beyaz kalırdım,
Sen, olmasaydın.


Kuruyup çöle dönerdi, tüm okyanuslar,
Kararıp bir bir düşerdi, bütün yıldızlar,
Tüm kainat senin olsa ne yazar,
Gökyüzü ateş olurdu, yeryüzü mezar,
Güneş batıdan doğardı,
Sen, olmasaydın.

Sevda dolu yürekler,
İkiye bölünürdü,
Sevdalılar kahrından,
Yüzüstü sürünürdi
Şu masmavi gökyüzü,
Siyaha bürünürdü,
Melekler görünürdü,
Sen, olmasaydın.

Yangın olurdu sensizlik,
Özlemin her dem tüterdi,
Şâd olmazdı deli gönlüm,
Ümidim bir bir biter’di,
Olmasaydın hayatımda,
Yaşam, ölümden beterdi,
Yüreğim yosun tutardı,
Sen, Olmasaydın.

FEVZİ EMİR YILMAZ