yirmidokuz harfli bir apartman düşünüyorum
düşündüğüm yer. yüzün
hep sarmaşıklı bir balkon hayal etmiştim yüzünde ama olmayacağı tuttu her daim
düşlediğim yerde. tuvalet aynası
elini yüzünü düzeltiyor bir ağrı
yüzüm bozguna uğramış hayat gibi. teyelliyorken kendini bana
karın boşluğumda biriken insan yaralarını tutuyorum omuzlarımda
kalbim. dar bir sokak
çocuklar geçmiyor artık
kalbim. git gide daralıyor
ağzımın kenarında emanet bir vişne reçeli
yalnızlığın sesine ölümün var oluşunu anlatıyorum her sabah
buruk bir yükseklikteyim
aşağısı. siyah bir figan
sonra. dedemin babaannemi sevişi geliyor aklıma
bu iyi bir şey
karanlığı açabilir
onların yüzünü her pazar olduğu gibi günlük güneşliğe çevirebilirdim
hayal bu ya
kavrulmuş susam tadında ilerleyebilirdik beraber
yüzümüzdeki gülümsemeyi karşılık olmadan vermiyor hayat
verebilirseydi
bir ceviz ağacının gölgesinde ölmeyi düşünebilirdim
yazamadığım şeylere feryat edemezdi sabahlığıma damlayan her gözyaşı
her ah ettiğimde ah eden bir kişilik bozulması karşımdaki duvar
ne söylesem kavga çıkartıyor üzerimdeki fani yorgunluk
sonra dizlerime yatırıyorum çocukluğumu
okşamaya kıyamıyorum saçlarını
her ağzını açtığında kocaman bir bahçeye çıkıyor içindekiler
gülmeye başlıyorum
gülümsemeye
serçe parmağımın serçe olduğunu fark ediyorum
bir geçimsizliğe minder atıyor gibiydim
yirmidokuz katlı
bir aşağısı sesli
bir yukarısı sessizlik
erkenciydi anlaşılmanın verdiği her rahatlık
sonra uyanıyorum
saat altıyı geçmiş oluyor her seferinde
her seferinde ellerime bakıyorum
avuçlarıma M harfini çizmiş yaradan
hayret adında bir kuş oluyorum
ağzım bir ağacın dalı
içim soğumak üzere tasarlanmış bir insanın omuriliğine dönüşüyor
zor bir bedene sahip olmak ruhumun işgüzarlığı
üzerine içilen bir bardak suyun nefes alışlarıydı hayat
gözlerimi hangi ağaçtan keseceğini bilememesi gibi
ayağa kaldırıyorum kalbimi
kalk diyorum kendine uzun bir kelimeden mutluluğun anlamını çıkar
yüzüne vurduğun her suyun sesinde
bir menekşeye iyilik düşün
sümbülleri küstürme



.