Karanlık bir sokağın çıkmazındayım şimdi
Bir körebe oyunundan geriye kalan
Yalnızlığın sen halini topluyorum gözyaşlarımdan
Ellerim kanıyor dolu dizgin
Adın gelip dururken dilimin ucuna
Kilit vuruluyor dudaklarımın ağıdına
Konuşamıyorum

Ömrümün gardiyanı
Söyle
Sesime ipotek mi koydun da haykıramadım

Kaldırımlardan toplarken gölgeleri
Her gelip geçene sen diye bakıyorum
Nevrim dönüyor
Kendimi vurmaya çalışıyorum
Iskalıyorum

Lanet ediyorum kahır dolu sabahlara
Şafağı alıp kafese kapatıyor
Güneşe bir çelme takıp, düşürüyorum yüzükoyun
Gündüzlerin karartma saatlerinde
Durup durup seni hatırlıyorum
Darlanıyor içim
Soluklanamıyorum

Küllerinden doğan bir Anka misali
Doğrulmak istedikçe ocağında
Alevler kaplamış tüm yolları
Doğamıyorum

Eşkiya tutmuş caddeleri, sokakları
Bir siren sesi yankılanıyor kulaklarımda
Depremler oluyor beynimin tüm hücrelerinde
Bir yumruk gelip tıkanıyor boğazıma
Yutkunamıyorum

Hadi, beni bir zindana kapa
Prangalar vur ayaklarımın en sağlam duruşuna
Bensizliği rehin alsın duyguların
Sensizlik kanyonunda kendimi arıyorum
Bulamıyorum

Yüreğimde çoğul bir yalnızlık yankılanırken
Son vapur da uzaklaşıyor limandan
Kalanlara inat çığlık çığlığa
Susuyorum

Kaybettim aklımı
Akılsızlığın en koyu anında
Oysa
Deli dolu yaşamıştık biz bu aşkı
İnatla

Bir kibrit çaktım hayatımın orta yerine
Ve...
Vebalim kaldı boynunda
Ölüyorum





Eylül GÖKDEMİR/06.10.2008