Yol boyu
Bir tek kelime etmemiş
Camdan yüzünü
Çevirmemişti

Raylar, manzaralar
Kıyılar, tepeler, dağlar,
Uzaklarda küçüle küçüle
Geçen bitkiler, lambalar, ışıklar
Teller…

Öylece dalıp gitmişti
Bozkırın boz ayazına
İçine sıktığı kurşunları
Sayarken

Kaotik bir zamandan mi
Geçmişti
Bir boşluk dramından
Mı yola çıkmıştı bilinmez

Kadın, düşündü
Kimi kimsesi yok muydu
Vardı elbet
Hayatının, en kıymetlileri
Yüzsüğü vardı
Önceden inceden, yorumlanan
Parmağında
Bahis etmek ister, hali yoktu
Asla özelinden
Nemlemen kirpiklerinden
Belliydi arada
Kısılan

Kadın şöyle
Adımın oturduğu
Koltuğun üstüne baktı
Yol boyu
Uzun zamandır
Sımsıkı tuttuğu,
Yani başında
Saçılıp, yansıyordu
Şahlanan dalgaları,
Onun yerine, sesiyle
Onun, dilinden konuşan
Uzun saçlı, kızıl kitabı

…