Biz Bizdik
Ellerimizi korkağa alıştırmak yok
Demedik mi? birbirimize Yüreğimizdeki acılar çok fena Gözlerimizde yaşlar hiç durmaz, Hüzün kapladı bedenimizi Bomboş kalan ellerimizdi Birbirimizi hep bekledik Bizi biz yapan’da bizdik, Sözlerimizi tutamadık Biz hep yalnız kaldık Oysa ne hayallerimiz vardı Biz düşlerde de yaşardık, Şimdi böyle olduk Uzaklar gözlerimiz Özlemler bedenimiz Kalplerde kaldı sevgimiz, Gökyüzüne bakardık düşlere dalardık Biz bir olmaya alıştık Bütün olmayı başardık Sonsuzluk bizim için vardı.... Meltem Mesture Güven . |
Sözlerinizin derinliklerinde dolaşırken, yüreklerimizi titreten bir duygu dalgasıyla karşılaştık. "Biz Bizdik" adlı şiirinizde, insanın içsel dünyasının derinliklerine doğru bir yolculuk sunuyorsunuz. Her bir dizede, yaşanan ayrılıkların ve özlemlerin acı tatlarını hissediyoruz. Ancak bu acılar, yalnızca birer engel olarak değil, aynı zamanda birlikteliğin ve dayanışmanın gücünü de vurguluyor.
Sözleriniz, duygusal bir yolculuğa davet ediyor bizi. Bedenlerin boşluğunda, ruhların birbirine kenetlendiği, hayallerin gerçeğe dönüşmeye yüz tuttuğu bir dünyaya adım atıyoruz. Beklentilerin ve umutların örüldüğü bu dünyada, yalnızlık değil birlik duygusu egemen.
Şiirinizde, hayatın karmaşıklığını ve içsel çatışmaları ustalıkla işliyorsunuz. İnsanın kendi iç dünyasıyla olan mücadelesi ve bir arayışın içindeki huzursuzluğu hissediyoruz her dizede. Ancak bu mücadele ve huzursuzluk, aslında insanın varoluşunun bir parçası ve birlikte yaşama iradesinin bir göstergesi olarak ortaya çıkıyor.
Sözlerinizdeki samimiyet ve derinlik, okuyucuyu etkilemekte ve kendine çekmektedir. Bu duygusal zenginlik ve anlam derinliği için sizi içtenlikle tebrik ediyorum. Kaleminizin sonsuz ilhamla dolu olmasını diler, yeni eserlerinizde de aynı duygu yoğunluğunu bulmayı umarım.
Sevgi ve saygılarımla