MÜNZEVÎAylak martıların yaygarası çınlatırken yedi kat semayı istiflenmiş sessizliklerin son buluyor hazin faslı alalade bakışlar süzüyor caddenin tekinsiz ışıklarını gündelik sohbetler ediliyor herkesin çok bildiği aslı zırvadan ibaret ıskalamış aklı doğrusu neymiş işin anlamada cahil, mahir yargıda çağın elemine ortak fevri çıkışların bedeli ödeniyor zirve yanılgısının her basamağında kapı ardı süprüntüleri gibi bekleşen vahşi düşünceler gün kapanınca tepe ardı evine çörekleniyor açık bulduğu çatlağın her bir zeminine dümen kırıp en yakın limana ya geç kalınıyor ya da erken deniliyor erişilemeyenin sırrına addedilen yaşamın izbesinde ben münzevî bir âdem, âlemde Arife ÖZDEN |