Ezelden ebede süren seferde
bir yolcuyuz
adımız adem
her birimiz
nişanlıyız ölümle

Ondandı
doğarken ağlayışımız
avuçlarımızı öylece sıkışımız ondandı.
Geri dönmek için geldiğimiz şu alemde
kalma hırsının nârını
bilmemizdendi gözyaşlarımız

Oysa geçen zaman
bir ağaç altı gölgelikti
şunun şurasında
yitip giden

biz bağlanacaktık
ve bizi aldatacaktı dünya
kabuk bağlayan
her yarayı kanatıp
dağlayacak
Ve ağlatacaktı yeniden

Değişecekti mevsimler
dönecekti devran
güneş her gün doğup batarken
sonuna yavaş yavaş yaklaşacaktı
her beni Adem

Oysa kalmamıştı
ne Sultan Süleyman’a
ne de Karun’a...

kimseye kalmadığı gibi
meleği memata bile kalmayacaktı dünya

"Her yeni eskir
her yaşayan ölür ’demişti
hatrına alemin yaratıldığı
Habibin annesi.
Solduysa gül yüzü bile onun
boncuk boncuk terler döktüyse
ve
emrine amade verilecekken herşey
bırakıp gittiyse
gidecekti herkes
gidecekti bir bir...

bu z’amansız vedaya
kimi bir yok oluş
kimi
şeb-i arûs diyecekti.

Melekler özenecekti kimine
kimine iblis bile hayret edecekti

Kimi verdiği söze sadık
kimi, nasibini almadan yola düşecekti

Sırayla bir bir,
vakit erince
tükenince nefesler,
titreyerek tir tir
dönecekti yüzünü
nisyandan sıyrılıp insan
gerçekle yüzleşecekti.

Ve o gün gelince
kavli bozulmamış
kesin bir emirle
sorgusuz
sualsiz
son nefesi verecekti
çaresiz
boynu kıldan ince....