son geldiğinde
meğer ölümde varmış kuytu bakışlarında
ama nasıl ,can veren can alırken kar gözlerine düşmeye çekinir cesaretinden değil yağmurun gözyaşlarını ahbap zanneder tuzunu göremez bu yüzden huzuru kaçar toprağa yada topraktan yaratılana ben bir elli yıl daha yaşarım belli ölümüm kimseye kalmaz miras kendi halime gömülür yine de para etmez bin dönümüm verandamda bir kaç çiçek ve toplayabildiğim kadar eylül rüzgarlarından bir nefes götürsem yanımda bir ışık gözlerimde birikse ölümün geldiğini anlasam hayatın son sahnesi bittiğinde belki iki cümlelik son bir şiir müsadesidir tanrının . |