sen susunca
vakit sabah olur
ben susayınca
sen gidersin..


(...)

senin gamzelerin
taşımaz mı gülüşlerini?
peki/
kime gidersin
alevin sönünce...

biliyorum.
her sabah aynı yüze
aynı günaydınlar
düşürüyor ve
üşüyorsun
bilinçaltında deli sorular
delim benim
delirdiğim
sus(ay)arak özlediğim
bir şiire sinmiş
koku buldum,
mavi ve siyah
zakkum tadında biraz ki
neyin öcünü alabilir insan,
sevişmelerinin ertesi,
silemiyorsa unutkanlığının
terlerini..
tene değer ten
ve böyle başlar
her sevişme.
ben kirpiklerinden düşüp
göz bebeklerine dokundum,
teninde eserken
dört mevsimin kokusu.
inan bu yüzden
alt dudağımdan
bir b-aşka
d-üşüyor sureler..
kimse kendisine
o kadar inanmıyor
biliyorsun..
yokluğunda g-özlerim
daha yorgun sadece.
daha az varım gibi..
anlamıyorsun değil mi?
eksiliyor kültabağımda
izmaritlerin sayısı
ve bardaklar ki
batıyor alt dudağıma
çatalın ucu..

sen hep
aynı şarkının
nakaratlarına
yakışıyorsun..

doğru soruyu
sormakla başlar
ilk kendinden gitmek..
bu yüzden mi
bana b-akmayı bıraktın.
bi haberken senden
balıkçı kasabaları...

tamam/sus aralığında
gel konuşalım
hayattan ve sonra
ne olmadığından hayatın.
çağrılmayan yere
gitmeden önce ki

ne çok kelime vurgun yedi
dilime sen düşünce..

(...)