Bir kadın ağlıyor gözde yaşı
Başında yazması hilal kaşı
Yirmi beş yada otuz dur yaşı
Rüzgara savrulmuş siyah saçı

Bu kadın sevgisizlikten yoksun
Evinde yoktur bir dilim somun
Beyaz teni gazel gibi solgun
Hayat çilesi düşürmüş yorgun

Gençlik yaşında beli bükülmüş
Ağzındaki dişleri sökülmüş
Evinde sobası çotan sönmüş
Çilenin yumruğu yere sermiş

Gözleri takılır her gün yola
Sevdiğini arar hangi çölde
Evinde yoktur camında perde
Alın yazısı düşürmüş derde

Aklar düşmüş ipeksi saçına
Efkar hüzün karışmış aşına
Bir taşa oturmuş tek başına
Yağmur eşlik eder gözyaşına

Dikişler tutmaz bu yarasına
Sevdinin duvar var anasında
Sanki hayatının yarısından
Hüzünleri dolmuş odasında

Dostu yok derdi kime anlarsın
Öyle daha ne kadar dayansın
Sen çile’de sanki bir modasın
Mutluluğu olmayan yoldasın

Yazmaktan böyle içim karardı
Bu Şiir acep kime yaradı
Zaten şurada son satır kaldı
Şükürler sonunda tamamlandı

Şair İsmail Gökkuş