Ben senin darmadağın, yüreğıne yanaşıp.
Kapıyı ürkek ürkek, çalan son misafirim.
Metamorfoz geçirip, nihayiiye dönüşüp.
Bekleme salonunda, kalan son misafirim.

Ne "buyur" ne de "çek git" diyemiyorsun sanki.
İçinden gelen sesi, duyamıyorsun sanki.
Belki de yalnızlığa, doyamıyorsun sanki.
Biraz olsun gönlünü, alan son misafirim.

Hep kötü sonla biten, hikayeler yazmışsın.
Yaşadığın her şeyde, hep uçlarda gezmişsin.
Hayat çok yormuş seni, rutinlerden bezmişsin.
Ben seni bir ummana, salan son misafirim.

Ben girdim hayatına, en vazgeçmiş anında.
Yüreğinde yer yokken, beni buldun yanında.
Unut ne yaşadıysan, bırak kalsın dününde.
Ben ilk kez umduğunu, bulan son misafirim.

Sıradan görse bile, çevrendeki insanlar.
Sıradışı insanı, öyle olanlar anlar.
Özlemle aradığım, senle gecen zamanlar.
Ben senin kıymetini, bilen son misafirim.

(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)