sen miydin gerçekten?
sen gerçek bir şey miydin
bilmiyorum..
ırmağı yatağından uyandıran
o su/o sel..
ıslatmadı demek tenini
ve dokunmadı derinlerine..
öyle ya/ateşe düşen
her damla buhar
ve ben ki
sevgilim olmayan sevgili;
(omuzlarını öptüm şimdi
ense köküne ayetler bırakan
dokunuşlarla)
üşürken soluğum
terli avuç içlerimi
saklayıp,
sonra kavrayıp derinden
sol göğüsünün altındaki safiri
iyi niyetli besteler gibi
gülüm/seyip,
gölgeler boyunca
uzun uzadıya,
hiç görmediğimiz rüyaların
tabirini yaparken dudAKların
ve akarken mavi..
haylaz hevesler düşerken
saçaklarından
tüm eksikliğimle
önce kapatp ağzımı ama
sonrasız sus(a)malı belki...


(...)

çiceklerle konuşan
kadınların
halidir bu
defterin sayfalarında
yaşam sandıkları şeyi
köklerinde arayan.
bir şiirin derinliğinde
tali yol çıkmazında
uzak uzak ayrılan
insanların
içine düşüp,
kaybolan sözleri
biriktiriyorum ki
kimsesizliğe açılan
bir kapı bu/
ruhum...
el verip gözlerime
kapa üstüme
bildiğin karanlığı
bir ateş böceği bulup/
kalbime ekeceğim.
bunu bazı geceler yapar
bir de kaybolmuş çocuklar...
avucumun içinde aradığım
atlas/
dünyasını savurup
boşluğuna...
çekip gitti
kaf şahit buna
anka ve zaman...
toprak kokuyorum yine
beni çağırıyor atalarımın
göç ettiği rüzgarlar
bir göl kadar deniz
ve taşlara kazınmış harfler.
elimde iki taş
biri akik diğeri mu allak...
kanıma bulaşan
bir söz oldu yaşamak
boşluğuna yaslanıp
sırtımın
izledim/
dudaklarını
anlat diye/
nasıl düşer heceler
yerin çekimine.
bir bulut çekip üzerime
sanırım şimdi gece/
düşlere açılan kapılara
sürtüp
beklentilerimi
düşürdüm ellerimden.
kısılmış sesini duydum/
ve tırnaklarını keskin
evimdeki ay/ saatinde.
terliyordum/
kaygan zeminlerinde
pembe istiridyeler
topluyordum
parmak ucu dokunsallığımla
üşüyen yerlerine
çarparken soluğum.
yürüme bilmeyen
bir adamın
yılkılarla yurt değiştirmesi
kadar
dörtnala durdum.
mevsimlerin ortasında.
bir daha/ bahar olur muyum?
saçıma kan yağıyor
kar gibi.
kırmızıyım.
durdum/
bütün bildiğim mabetlerde
kulağıma sokulan
bir inleme ve hırıltı
kırıp içimdeki putu
dağın ardına sürdü
bedenimi ve ruhumu ki
kınalı ellerinde
güneşe gök yüzü çağıran
mavi dövmeli
kadınların ağıdı/
tutuşdurdu
sayfalarımı/
bir kutunun
içindeyim
ışık sızıyor
nerde olduğumu
ve kim olduğumu
hatırlamıyorum...
birkere alıştımı gözlerin
karanlığa
o zaman
bakmaya başlıyorsun
derinliğine
saklanan herşeye
bu yola çıktığımda
sonbahar giriyordu
kapılarımdan içeri
camı açıp
kayan bir yıldızın
peşine düştüm o zaman
şimdi/ kış...
ayaz adımları ile
geçiyor üstümden
çıplak bileği
çarpıyor omuzlarına
üşümüyorum hayır
yerli ve alınganın
sahi
bize ateşte yanmayı
öğreten de kim ibrahim?



(...)