En dar zamanlarında
inandığı Rabbi,
dayanağı ümidi olanlar
nasıl feraha çıktılar
unuttun mu yoksa?

Gel hayal edelim şimdi.

Farzet
Hz.Nuh(as) ile berabersin.
Koca bir gemi var
ama su yok onu yüzdürecek.
Kavmin alayda ...
Sende ki ümit az sonra
gökyüzünden sağnak sağnak
yağmur indirecek.

Hz.İbrahim’lesin (as).
Alevi gökleri saran bir ateşin içinde.
Hasbünallahi ve ni’mel vekil
ümidiyle
ateş, gül bahçesine döndürülecek.

Hz.İsmail’le(as) kurban edileceksin
boğazına bıçak değdi değecek.
Teslimiyette ümidini yitirmediysen semadan kınalı bir koç inecek.

Hz.Musa(as) ilesin,
önünde koca bir deniz, peşinde Firavun .
Ve sular yol verecek sana
tevekkülün ümidiyle, deniz ikiye bölünecek.

Hz.Yunus’un(as) yanındasın,
denizin içinde .
Ve balığın karnındasın.
Pişmanlık içeren ümidinle,
balığın karnından kıyıya çıkacaksın.

Hz Yusuf’la (as) kuyudasın.
Kardeşlerinin tuzağında,
baba ocağından uzaktasın.
Ümit ipine tutunarak
saraylara sultan olacaksın.

Sevr mağarasında
Hz.Muhammed Mustafa’ylasın(sav).
Ardında müşrikler,
öldürmeye yeminli .
’Lâ tahzen’ ümidiyle
yanında en sadık dost.
Ağlarını örecek örümcek
ve iki güvercin seni bekleyecek .

Peki sende ki bu çöküş niye?
O’ndan(CC) ümit kesmek
yakışır mı inandım diyene?

Bilmez misin ?
Ümit edene gökyüzü rahmet.
Ateş güllerden sepet.
Bıçak kesmeyen alâmet.
Denizler yol,
balık yoldaş,
kuyu arkadaş..
Ve mağara sığınak.....
Örümcekler setr, haline sırdaş.